Στοιχεία θεάρεστης Προσευχής

               

Γιά νά εἶναι θεάρεστη καί καρποφόρα ἡ προσευχή, εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρχουν μερικές προϋποθέσεις καί ἀναγκαῖα στοιχεῖα, στά ὁποῖα θά ἀναφερθοῦμε στή συνέχεια.

               

Πρώτη καί καλλίτερη προϋπόθεση εἶναι ἡ φλογερή ἐ­πι­θυ­μί­α, ἡ δί­ψα καί ὁ πό­θος τοῦ προ­σευ­χο­μέ­νου νά συ­ναν­τή­σει τό Θε­ό, ὅ­πως τήν πε­ρι­γρά­φει ὁ Δαυ­ΐδ: « Ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς πο­θεῖ τό ἐ­λά­φι τίς πη­γές τῶν ὑ­δά­των, ἔ­τσι καί ἡ ψυ­χή μου σέ  ἐ­δί­ψα­σε Θε­έ μου»(Ψαλμ. 41.23).

Αὐ­τή ἡ δί­ψα πρέ­πει νά δι­α­κα­τέ­χει τήν ψυ­χή κά­θε πι­στοῦ·  ἀλ­λά καί πρίν ἀρ­χί­σει ὁ χρι­στια­νός τήν προ­σευ­χή του θά πρέ­πει νά ἀ­φή­σει κα­τά μέ­ρος ὅ­λες τίς ὑ­λι­κές ὐ­πο­θέ­σεις πού τόν ἀ­πα­σχο­λοῦν, γιά νά μήν τοῦ γί­νουν ἐμ­πό­διο κα­τά τή διά­ρκεια τῆς προ­σευ­χῆς·  καί νά προ­σέλ­θει στήν προ­σευ­χή μέ  θι­ά­θε­ση καί φρό­νη­μα ἱ­κέ­τη, ζη­τιά­νου καί νά  πλη­σιά­ζει τό Θε­ό γιά νά τόν ἱ­κε­τεύ­σει, νά τόν πα­ρα­κα­λέ­σει γι’ αὐ­τά πού τόν ἀ­πα­σχο­λοῦν καί κυ­ρί­ως γιά τή σω­τη­ρί­α τῆς ψυ­χῆς του.

Νά εἶ­ναι ὁ­πλι­σμέ­νος μέ τήν ἀ­κλό­νι­τη πί­στη ὅ­τι ὁ Θε­ός τόν ἀ­κού­ει καί θά τοῦ ἀ­παν­τή­σει στήν προ­σευ­χή του καί θά ἱ­κα­νο­ποι­ή­σει τά δί­και­α αἰ­τή­μα­τά του ἀλ­λά προ­παν­τός ὅ­σα ὠ­φε­λοῦν τήν ψυ­χή του, ἐ­πει­δή Αὐ­τός μᾶς προ­τρέ­πει:«αἰ­τεῖ­τε καί δο­θή­σε­ται ὑ­μῖν» (Ματθ. 5, 9).

Ὁ  Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κρον­στάν­δης το­νί­ζει τήν βε­βαι­ό­τη­τα στήν προ­σευ­χή, γρά­φον­τας τά ἑ­ξῆς:«Κα­τά τήν προ­σευ­χή, πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ἀ­πό­λυ­τα βἐ­βαι­οι ὅ­τι κά­θε τι, πού λέ­με ἤ σκε­πτό­μα­στε θά ἐκ­πλη­ρω­θεῖ. εἶ­ναι τό­σο εὔ­κο­λο στόν Κύ­ριον νά πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τά αἰ­τή­μα­τά μας, νά μει τό κά­θε τι σύμ­φω­να μέ τά λό­για μας. Αὐ­τή ἡ πε­ποί­θη­ση εἶ­ναι κά­τι τό ὁ­μα­λό καί ἀ­βί­α­στο γιά τόν ἀ­λη­θι­νόν πι­στόν, ὅ­πως ἡ ἴ­δια ἡ ἀ­να­πνο­ή του, ἡ ἴ­δια ἡ ὄ­ρα­ση του, ἡ ἴ­δια ἡ ἀ­κο­ή του. Ἔ­χει δι­α­πι­στω­θεῖ ὅ­τι συ­χνά, δέ με­σο­λα­βεῖ χρο­νι­κό δι­ά­στη­μα ἀ­νά­με­σα στά λό­για τοῦ ψαλ­μι­κοῦ στί­χου:« Φω­νῇ μου πρός Κύ­ριον ἐ­κέ­κρα­ξα καί ἐ­πή­κου­σέ μου»(Ψαλμ.3.5). Δέ­ξου αὐ­τήν τήν βε­βαι­ό­τη­τα μέ τήν εὐ­κο­λί­α πού ἀ­να­πνέ­εις».

Ἀλ­λά καί τό τα­πει­νό φρό­νη­μα, πα­ρά­δειγ­μα ὁ τε­λώ­νης τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, νά συ­νο­δεύ­ει τήν προ­σευ­χή.  Τά λό­για τῆς προ­σευ­χῆς θά πρέ­πει νά βγαί­νουν ἀ­πό τήν καρ­διά τοῦ προ­σευ­χο­μέ­νου μέ θέρ­μη ψυ­χῆς καί τό νό­η­μα τῶν λέ­ξε­ων νά πλη­μυ­ρί­ζει ὅ­λο τό εἶ­ναι του.

Νά μήν ἔ­χει κα­κί­α μέ κα­νέ­να, σύμ­φω­να μέ τίς ὁ­δη­γί­ες τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ πού πα­ραγ­γέλ­λει: «Καί ὅ­ταν στέ­κε­σθε καί προ­σεύ­χε­σθε, νά συγ­χω­ρῆ­τε ἐ­άν ἔ­χε­τε κά­τι ἐ­ναν­τί­ον κά­ποι­ου, γιά νά σᾶς συγ­χω­ρή­σῃ τίς ἁ­μαρ­τί­ες σας καί ὁ πα­τέ­ρας σας ὁ οὐ­ρά­νιος» (Μάρκ. 11.25). Ὅ­ταν σκο­πεύ­ου­με νά προ­σευ­χη­θοῦ­με, σύμ­φω­να μέ τά λό­για τοῦ Χρι­στοῦ μας, θά πρέ­πει νά ἐ­ξε­τά­σου­με τόν ἑ­αυ­τό μας, μή­πως κά­τι πού μᾶς βα­ρύ­νει, ἐ­ναν­τί­ον κά­ποι­ου. Θά πρέ­πει πρῶ­τα νά κα­θα­ρί­σου­με τήν ψυ­χή μας ἀ­πό κά­θε ἴ­χνος μνη­σι­κα­κί­ας ἤ ἀ­δι­κί­ας, για­τί ἄν ἔ­χου­με κά­τι τέ­τοι­ο δέ θά  μᾶς ἀ­κού­σει ὁ Κύ­ριος μας, για­τί ἡ προ­σευ­χή μέ  ἐ­νο­χές εἶ­ναι ἀ­κά­θαρ­τη προ­σευ­χή καί δέν  εἰ­σα­κού­ε­ται ἀ­πό τόν Κύ­ριο.

Νά προ­σέ­χει ὁ προ­σευ­χό­με­νος ὥ­στε ἡ προ­σευ­χή του νά μήν εἶ­ναι μό­νο γιά τό ἄ­το­μό του καί τούς φί­λους του  ἀλ­λά κυ­ρί­ως γιά τούς ἐ­χθρούς του, για­τί αὐ­τή ἡ προ­σευ­χή κα­τά τούς ἔμ­πει­ρους Πα­τέ­ρες, κτυ­πᾶ μέ ὁρ­μή τούς δαί­μο­νες καί τούς ντρο­πιά­ζει ἀ­φάν­τα­στα.  Χρει­ά­ζε­ται ἀ­κό­μα καί με­γά­λη ἐ­πι­μο­νή, για­τί αὐ­τή κα­τά τόν Μα­κά­ριο τόν Αἰ­γύ­πτιο, « Εἶ­ναι ἡ συγ­κε­φα­λαί­ω­ση κά­θε ἀ­γα­θῆς ἐ­πι­μέ­λειας καί ἡ κο­ρυ­φή τῶν κα­τορ­θω­μά­των».

Καί τέ­λος, ἐ­πει­δή ἡ προ­σευ­χή εἶ­ναι τό πλέ­ον ἐ­πί­πο­νον ἔρ­γο τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς, ἐ­πει­δή πο­λε­μᾶ­ται σφό­δρα ἀ­πό τούς δαί­μο­νες, χρει­ά­ζε­ται νά βιά­ζει κα­νείς τόν ἑ­αυ­τό του γιά τήν προ­σευ­χή. Στήν ἀρ­χή σί­γου­ρα θά συ­ναν­τή­σει πολ­λήν δυ­σκο­λί­α, ὕ­στε­ρα ὅ­μως ὅ­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο βιά­ζει τόν  ἑ­αυ­τό του, τό­σο πιό εὔ­κο­λα θά προ­σεύ­χε­ται.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-